Wieś położona 4 km na zachód od Święciechowy.

Miejscowość wymieniona w źródłach w początkach XV wieku jako własność Stefana Rydzyńskiego. W 1421 r. był tu kościół niewiadomego wezwania, może pierwotnie parafialny dla tej wsi, założony w XIV w. A w początkach XV w. jako filialny przyłączony do gołanickiego. Konsystorz nakazał w 1421 r. plebanowi gołanickiemu Janowi raz w tygodniu odprawiać tam nabożeństwa, słuchać spowiedzi, udzielać komunii św., ale też przyznał prawa parafialne nad tamtejszą ludnością. Jest to jedyna znana wzmianka o tym kościele. Rozebrano go widocznie jeszcze w XV w., gdyż nie ma o nim żadnej wiadomości w Liber benefiiciorum z 1510 r., ani wizytacjach XVII w.

W 1425 r. Piotrowice należały do Rafała Leszczyńskiego, kasztelana przemęckiego, który nabył ją prawdopodobnie od Stefana Rydzyńskiego. Wieś w 1564 r. należała do wdowy Piotrkowskiej, która biskupom poznańskim płaciła czynsz.
W 1579 r. występował Jan Kotwich Gołanicki, w 1571 i 1583 – Jan Piotrowiski , w latach 1565 – 1583 Wojciech Piotrowski.
W 1680 r. właścicielem Piotrowic był Michał Gurowski, który 22.11.1695 r. przed urzędem grodzkim kościańskim dokonał „libertacji”, tj. uwolnił jednorazowo od poddaństwa wszystkich poddanych z Piotrowic i Trzebin – 35 osób. Jednocześnie z Krzysztofem Maćkiem, ławnikiem z Trzebin i Krzysztofem Libeltem , sołtysem Piotrowic – reprezentantami uwolnionych chłopów zawarł kontakt zawierający warunki oczynszowania mieszkańców obu wsi. Był to pierwszy w Wielkopolsce akt zwolnienia z poddaństwa, połączony z oczynszowaniem. U schyłku XVIII w. Piotrowice przechodzą na własność gen. Jana Lipskiego z Długiego Starego. Od poł. XIX w. wieś wchodzi w skład Dóbr Trzebińskich rodziny von Leesen, w których posiadaniu znajdują się do końca 1945 r. W 1846 r. we wsi było 26 dymów, 90 mieszkańców.