Ten pozornie mało efektowny dwór wybudowany w latach 1907-1908 przez mało znanego budowniczego Zygmunta Wilczewskiego jest wart uwagi, gdyż jest bardzo wczesną próbą całkowitego zerwania ze stylami historycznymi. Być może nawet jest to pierwsza próba na terenie Wielkopolski tego rodzaju architektury, która stanie się powszechna w budownictwie willowym po pierwszej wojnie światowej. Zerwanie z dekoracyjnością, całkowita prostota zestawionych brył, ograniczenie się do linii horyzontalnych i wertykalnych z unikaniem linii wyokrąglonych z natury bardziej dekoracyjnych –wszystko to czyni z dzieła prowincjonalnego budowniczego zwiastuna najnowszych prądów w sztuce architektury. Tym większa zasługa, że nie zrezygnował on z pewnych elementów reprezentacyjności, na ogół trudnych do pogodzenia z prostotą nowoczesnej architektury rezydencjonalnej, jak nadanie bardziej okazałego charakteru głównemu wejściu poprzedzonego schodami czy też umieszczenie na dachu wystawki nad głównym wejściem podkreślającej jego znaczenie.
Niechłód był w 1256 roku własnością opactwa benedyktyńskiego w Lubiniu. W 1420 roku wzmiankowany Olbracht z Niechłodu Niechłodzki. W XV i XVI wieku miejscowość należała do Gołanieckich, których gniazdem były nieodległe Gołanice. W 1579 roku właścicielem był Jan Leszczyński, starosta radziejowski. W XVIII wieku w rękach Nieżychowskich i Zbijewskich, a w XIX Żółtowskich i Ponińskich. Od 1906 roku Niechłód był własnością Macieja Sicińskiego, fundatora dworu, w 1913 Bolesława Speicherta, a w 1916 roku przeszedł na Bojanowskich.
W 1939 roku Niechłód był własnością Marii Bojanowskiej. Majątek w 1926 roku liczył 582 hektary i miał gorzelnię.