Dworek w Gołanicach należał przed wojną do hrabiego Jerzego Donimirskiego. W parku tej pięknej posiadłości stała figurka Matki Boskiej. Prowadziły do niej schody, gdyż usytuowano ją na niewielkim wzniesieniu. Do dziś zachowało się tylko jedno zdjęcie figurki z 1929 roku. Widać na nim zarówno cokół, jak i prowadzące do figury schody. Samej figurki nie udaje się niestety odtworzyć. Ale, kto wie, może gdzieś w rodzinnych archiwach któregoś z mieszkańców Gołanic znajdzie się wyraźniejsze zdjęcie Matki Boskiej z hrabiowskiego parku? Byłoby niezwykle wzruszające pokazać je innym.
Tuż po wybuchu II wojny światowej Niemcy postanowili zniszczyć wiele kapliczek i figurek stojących przy prywatnych posesjach lub na rozdrożach dróg. Nie oszczędzili też figurki z Gołanic. Najstarsi mieszkańcy wspominają, że już w 1939 roku oprawcy po prostu strzelali do Matki Boskiej, a fragment rzeźby wrzucili do jeziora. Natomiast czerwone kawałki granitu, prawdopodobnie z cokołu, jeszcze ćwierć wieku temu walały się po parku. Figurka zniknęła z pejzażu wsi.
dwadzieścia lat temu dworek i park kupili Zdzisława i Andrzej Fabisiowie. Odrestaurowali budynek, zadbali o drzewa. Krzewy, przywrócili dawny charakter tego miejsca. O figurce Matki Boskiej oczywiście słyszeli, ale nawet schodów na wzniesieniu nie mogli obejrzeć, bo były przysypane ziemię, zarośnięte. Przez całe dziesięciolecia na tym wzgórku dzieci jeździły na sankach i bawiły się.
W 2006 roku państwa Fabisiów odwiedziła Zofia Wąsowska z córką. Pani Zofia była już wówczas staruszką, mieszkała w Lesznie. Kiedyś za młodu przebywała jednak w Gołanicach. Ponoć jej mama pracowała w domu hrabiego. I pani Zofia nieraz chodziła na wzgórek do figurki Matki Boskiej. Po wojnie nie było już oczywiście ani hrabiowskiego majątku, ani figury, ani pracy w pałacu. Pozostały wspomnienia.
Pani Zofia przez całe swoje życie marzyła o tym, by ktoś odbudował figurkę w parku. Zwierzyła się państwu Fabisiom, że chodziła do urzędu, do władz gminy, do wielu osób, które mogłyby podjąć decyzję o przywróceniu wzgórkowi jego religijnego charakteru. Niestety, nic nie udało się załatwić. Jednak, gdy park trafił do prywatnego właściciela, marzenia pani Zofii znowu stały się realne. Dlatego przyjechała do Gołanic i opowiedziała tę historię. A wzruszyła panią Zdzisławę i pana Andrzeja zapewnieniem, że nie umrze, póki jeszcze raz nie zobaczy Matki Boskiej w gołanickim parku.
Takiej prośbie nie można było odmówić. Państwo Fabisiowie zdecydowali, że w tym samym miejscu, na wzniesieniu, postawią figurkę Matki Boskiej z kamienia. Znaleźli artystę kamieniarza ze Strzegomia, który podjął się tego zadania. Wyrzeźbił figurkę na wzór Matki Boskiej Wieleńskiej. Dodatkowo przekazał oryginalny okrąg cokołu. Pan Andrzej twierdzi, że jest sprzed wieków.
Potem wystarczyło już tylko odkopać schody, wyczyścić je, otoczyć kamieniami…. I postawić figurkę. No i jeszcze zorganizować uroczystość poświęcenia. Na tę chwilę najbardziej czekała Zofia Wąsowska. Przyjechała z córką, była szczęśliwa. Wkrótce odeszła na zawsze.
Przez kilka kolejnych lat przy tej figurce odbywały się spotkania zespołów śpiewaczych i chórów z gminy. Organizowała je Irena Pazoła. W ten sposób wspólnie świętowano 3 Maja. Dziś nie ma już pani Ireny i nie ma już tych muzycznych spotkań, ale figurka pozostanie na zawsze. A kwiaty przy niej co kilka dni stawia sąsiadka Barbara Galik. Pani Barbara doskonale pamięta, że była tu kiedyś figurka przed wojną. Dobrze, że wróciła na swoje miejsce, chciałoby się powiedzieć „do siebie”.