Wieś sołecka położona na płd. – zach. brzegu Jeziora Krzyckiego – 4 km. na płn. Od Święciechowy. 

Księgi Ziemskie Poznańskie wspominają o Gołanicach w 1412 r. jako własności rycerskiej. Na przestrzeni wieków nazwa miejscowości zmieniała się – Golnicz, Golynicza, Golanycze, Golancza, Golinicze, Golanicze, Golynycze, nim Gollmitz, Golmutz

Miejscowość wzmiankowana po raz pierwszy w 1412 r. Gniazdo Gołanieckich herbu Kotwicz; w latach 1430 – 1432 wymieniony Henryk, w XV i XVI w. własność Gołanieckich. W XVII w. do Leszczyńskich, w 1782 r. własność Stanisława Krzyckiego, chorążego wschowskiego, po którego śmierci dziedziczyło czworo dzieci. Drogą małżeństwa dobra przeszły w ręce rodziny Skórzewskich. W 1912 r. właścicielką została wdowa Eleonora Skórzewska z d. Bojanowska, po której w 1921 r. dziedziczyła Helena Bojanowska.

Ostatnim właścicielem przed 1939 r. był Jerzy Donimirski. Pierwotny kościół istniał już w XV w., albowiem jest o nim wzmianka w aktach biskupich z 1454 r. początkowo drewniany, w pierwszej poł. XVII w. albo upadł ze starości, albo spłonął w pożarze, albowiem w tym okresie Leszczyńscy wznieśli tu nowy kościół pw. Św. Andrzeja Apostoła. Kościół ten oglądał podczas wizyty w 1737 r. Woliński i tak go opisuje: „..kościół w Gołanicach jest stary, drewniany, dobrze szkudłami pokryty, erekcji nie posiada”. W 1776 r. kościół ten zaniedbany od kollatorów, upadł całkiem. Nowy, późnobarokowy pw. Św. Piotra i Pawła z kwadratową wieżą wzniósł w jego miejsce w 1782 r. ówczesny dziedzic – Stanisław Krzycki.

Nad brzegiem jeziora park o pow. 2,3 ha z sędziwymi okazami dębów, więzów i olch. W nim dwór z początku XIX w. kryty polskim dachem łamanym z nowszą przybudówką bez określonych cech stylowych. Obecnie własność prywatna. Po wschodniej stronie wsi kąpielisko nad Jeziorem Krzyckim. Stanowi ono odosobniony akwen rynnowy w pobliżu działu wodnego.