Dość obszerny pałac, o dwupiętrowym korpusie głównym i jednopiętrowych skrzydłach po obu bokach, z czerwonej nietynkowanej cegły łączonej z tynkowanym detalem architektonicznym, nakryty płaskimi dachami ukrytymi za dekoracyjnymi blankami, zbudowany w drugiej połowie XIX wieku. Po drugiej wojnie światowej pałac został zrujnowany przez miejscowy PGR i potem, w latach dziewięćdziesiątych, niemal wzorowo odbudowany na cele użyteczności publicznej. Jest to niespotykany wypadek, gdy zamiast budować w sąsiedztwie nowy, ohydny socjalistyczny budynek, po uprzedni zdewastowaniu dworku, przywrócono do życia obiekt zabytkowy.
Gniazdo Kotwiczów Dłuskich. W 1420 roku Stefan Rydzyński zapisał dla Pawła Dłuskiego z Długich i jego żony Katarzyny 17 grzywien. W 1580 roku mieli tu swe działy: Rafał Leszczyński, kasztelan śremski, Jakub i Jan Rokosowscy oraz Maciej Rostworowski. W XVII i XVIII wieku własność Nieżychowskich. W końcu wieku dobra te zakupił generał Jan Lipski. W 1825 roku Długie Stare należało do Marianny Skórzewskiej z domu Lipskiej, od której w 1835 roku za 62 350 talarów nabył je Józef Mycielski. Od 1851 roku majątek w rękach niemieckich.
W 1926 roku właścicielem Długiego Starego była Niemka Dawida von Hindersin, a w 1939 roku Józef Dunin-Karwicki. Majątek w 1926 roku liczył 1393 hektary.